Umut

Kalbin derinliklerindeki o sıcacık güneşin adıdır Umut.
Eğer o güneş oralarda bir yerlerde her gün doğmasaydı, kalbi kapkaranlık olurdu insanın.
İçindeki rengarenk çiçekler bir bir solardı.
Her hücresi buz gibi olur ve donardı.
O güneş işte tüm fırtınalara rağmen insanı ısıtan,
Çiçeklerini büyüten, hatta coşturan,
İçini yaşama sevinciyle dolduran,
Saran,
Onaran,
Mucizelerin varlığına inandıran,
'Bu da geçer' diye sevgiyle fısıldayan...
Düştüysen elinden usulca tutup kaldıran
Yapabileceğine inandıran!
Gri bulutlar gelecek ara ara, o güneşi kapamaya çalışacak elbet.
Fırtınalar da olacak.
O su bazen hiiç durulmayacak.
Ya da sana öyle gelecek;)
Bekleyecek, bekletileceksin
Çaresi yokmuş, en büyük acıymış gibi gelecek yaşadığın.
O “güneşe” olan inancın hep sorgulanacak.
O sırada kapa gözlerini
Elini kalbine koyup biraz bekle.
Elini ısıtan şey; kalbinin güneşi işte.
Orası hep bahar bahçe
Orası hep sıcak
Yeniden başlaman için diğer güzellikleri gösteren gizli bir yol var orada.
Yeter ki dön bak içine
Seni sarmaya, inandırmaya hazır,
Yaşamın güzelliğine inandıracak sıcacık şey orada işte;
Umut!
Ne olursa olsun o güneşe sırtını dönme
Kalbinden gitmesine asla izin verme!
Verme ki;
Büyüyen karanlık değil; kalbinin ışığı olsun.