Toksik Ebeveyn miyiz?

Toksik Ebeveyn miyiz?

Kızıma yardım ettiğimi sanıyor, sürekli çevremden, WhatsApp gruplarından bilgi aktarıyor, yaptın mı yapmadın mı diye sorular soruyorken kızım bana: “anne biliyor musunuz okul siz veliler için “Toksik Ebeveyn” diyor” dedi.

Şaşırdım, biraz da kırıldım doğrusu. Halbuki biz ebeveynler her şeyi çocuklarımız için yapıyoruz. Neymiş bu “Toksik Ebeveyn” derken bugün önüme BBC News’ten

Suneth Perera’nin makalesi düştü. Meğer “Toksik Ebeveyn”lik şuymuş:

- Gerçekçi olmayan beklentiler ve standartlar belirleyerek çocuklarının akademik kariyerine, iş hayatına veya ilişki seçimlerine müdahale eden kontrolcü ebeveynler

- Çocuğunuza bir partneri olup olmadığını ya da sigara/içki içip içmediğini tekrar eden bir davranış biçimi olarak alışkanlık halinde istismara dayalı sürekli soran kontrolcü ebeveynler

- Önceliği çocukları değil kendileri olan narsist ebeveynler

- Çocuklarına sormadan onlar adına kararlar veren baskın anneler

 - Çocuklarının yaptığı her şeyde hata bulan ve bunu ifade eden öfkeli anneler

- Hayatlarında bazı şeylerin eksik olduğu ve bunları çocukları aracılığıyla yaşamak isteyen kıskanç anneler

- Çocukları kendilerinden daha iyi performans gösterince kötü davranışlar sergileyen ve her şeyi eleştiren rekabetçi babalar

- Agresif olan ve en küçük şeyde kendini kaybeden öfkeli babalar

Her kararı ve sorumluluğu annelere bırakan, boyun eğen babalar

UNICEF, "pozitif ebeveynlik bir yöntem, bir dizi kural veya bir tarzla sınırlı değil, aynı zamanda bir inanç ve bir yaşam biçimi"’ diye tanımlıyor.

Ebeveynlikte suçluluk duygusu, bir şeyleri eksik yapma hissi her zaman var. Biz ebeveynler bunları, farkında olmadan, ne yaptığımızı bilmeden, kendi farkındalık, bilgi ve eğitim eksikliklerimiz nedeniyle yapıyoruz. Bunun sonucu olarak da kronik utanç, sert özeleştiri ve öz şefkat eksikliği gibi uzun vadeli etkiler bırakıyoruz çocuklarımızda…

Kendilerini büyük bir baskı altında hissediyor, ebeveynlerinin beklentilerini yerine getireme utanç korkusu içinde ebeveynlerini sürekli memnun etme ihtiyacı duyuyor, yardım istemekte zorlanıyor ve ilişkilerinde güvende hissedemeyen bireyler oluyorlar.

Çocuklarımıza baskı kurmaya çalışarak, kontrolcü davranmayı bırakıp, gereksiz tartışmalara girmeden, artık birer yetişkin olduklarını hatırlayarak kendi kararlarını vermelerine izin vermemizin, çocuklarımıza saygıyla davranmamızın zamanı gelmedi mi?

İnsanlar çocuk olmaya geri dönüyor ve yetişkin olduğunu unutuyor galiba… Siz ne dersiniz?