Nigar'ın 26. Günü

Sinan akşam eve dönerken içinde daha önce hiç hissetmediği duygular dolanıyordu. Suratında aptal bir gülümseme ile köşeyi döndüğünde kardeşini yine başı önünde ağır ağır yürürken gördü. İçini sızı kapladı. Koşarak yetişti.

SİNAN- Lale!

Lale dönüp abisinin gülümseyen suratını görünce şaşırdı.

LALE- Ne oldu?

SİNAN- Ne demek ne oldu?

LALE- Normalde beni görünce hızla yanımdan geçip giderdin de ondan şaşırdım.

SİNAN- Salak salak konuşma kız! Niye gideyim? Ne yaptın okulda bugün?

LALE- Hiç.

SİNAN- Kızım yaşayan ölüye döndün. Toparlan azıcık be. Halamdan ders al azıcık.

LALE- Ne alakası var? Asıl sen ne yaptın bugün? Bir garipsin.

Sinan yakalanmış gibi utandı.

SİNAN- Dur, ekmek alalım şuradan.

-o-

Nigar iş çıkışı otobüs durağına doğru yürürken ellerinin titremesini durdurmaya çalışıyordu. Nasıl gidecekti bu gece yine? Tamam o gün çok mutlu olmuştu ama bugün ne yapacağını bilmiyordu. Ya çocuklar erken yatmazsa diye düşündü. İçini derin bir sıkıntı kapladı. Ne halt etmeye kalkışmıştı böyle bir şeye? Gece yarısı bilmediği bir arabaya binip bir pavyona gitmek… İlk defa kendini rahatlatamıyordu. Utanıyordu. Sonra aklına Sinan’ın elli lirayı görünce nasıl sevindiği geldi. Bal gibi de gidecekti. Bu çocukları okutup adam edecekti. Kimbilir, her şey yolunda giderse annesini bile ameliyat ettirebilirdi. Yıllar önce bir doktor ameliyat şart demişti ama beş kuruşları yoktu. Otobüsün durağa yanaştığını görünce koşmaya başladı.

-o-

Leyla yarı kaykılmış oturmaktaydı. Yanındaki bardak devrilmiş sehpanın üstü ıslanmıştı. Camdan dışarı endişeli bakarken, Sinan ve Lale’nin geldiğini gördü. Kapı önünde epeydir bekleyen Cem’de onların gelişini görmüştü. Çocuk defalarca çalmıştı kapıyı ama açamamıştı.Cem, Sinanların geldiğini görünce arabasından çıktı. Lale onu görünce ne yapacağını şaşırdı.

CEM- Sinan!

SİNAN- Ne işin var oğlum burada? Hayırdır?

CEM- Ne işim olacak, seni bekliyorum. Kayboldun gittin ortadan bir anda. Merak ettim.

Sinan Lale’ye bakar. Lale eve doğru yürür. Cem arkasından bakar.

SİNAN- Merak edecek bir şey yok.

CEM- Bengü’de yok oldu.

SİNAN- Ya, öyle dolaştık biraz işte.

CEM- Vaayy! Helal lan! Sonunda!

-o-

Lale içeri girip babaannesini öyle görünce elindeki kitapları bir köşeye atıp koştu.

LALE- Babaanne, ne yaptın? Düşeceksin.

LEYLA- Yok be kızım, biraz kaydım o kadar.

Lale kadını düzeltti. Dökülen sudan çorapları ıslanmıştı.

LEYLA- Birazcık su döküldü.

LALE- Olsun, ben silerim şimdi.

-o-

CEM- Anlatsana oğlum, nasıl ikna etti seni?

SİNAN- Ne anlatayım, dolaştık biraz, sahile indik. Çay falan işte.

CEM- Bu kadar diyorsun.

SİNAN- (kızarır) Bu kadar.

CEM- Hadi bakalım.

SİNAN- Oğlum senin işin gücün yok mu?

Cem gülerek biner arabasına.

CEM- Git diyorsun yani. Tamam, sabah alayım mı seni?

SİNAN- Yok, gelirim ben.

Cem gider. Sinan sevinçle girer içeri.

-o-

Sinan salona girdiğinde Lale yerleri silmiş, babaannesinin yastıklarını düzeltiyordu. Leyla torununa bakıp gülümsedi.

LEYLA- Oğlum, pek neşelisin.

SİNAN- Öyle babaanne. Sınavım iyi geçti.

LALE- Sınavlarınız başladı mı?

SİNAN- Sana ne kız? Karnım çok aç.

LEYLA- Gelir birazdan halanız.

SİNAN- Ohoo, halam gelecek, yemek pişecek…Dayanamam o kadar. Lale bi sandviç yapsana bana.

LALE- Git kendin yap, deli mi ne?

-o-

Nigar, kasaptan çıkıp hızlı hızlı yürümeye başladı. Telefonuna gelen mesaj sesiyle irkildi. Hamza, “gece köşeye kadar korkmadan yürüyebilirsin değil mi?” yazıyordu. Elleri buz gibi oldu. Daha da hızlı yürümeye başladı.

-o-

İçeri girdiğinde hala bembeyazdı. Çocukları görünce garip bir utanç duydu.

SİNAN- Geldi! Hala açlıktan ölüyorum.

NİGAR- Tamam kuzum, et aldım kızartırım hemen.

SİNAN- İşte benim halam!

NİGAR- Lale kuzum sen de biraz patates soy.

LALE- Ödevim var benim.

NİGAR- Tamam tamam.

Nigar annesine sarıldı .

NİGAR- Nasılsın?

LEYLA- İyiyim kızım, aa ellerin buz gibi olmuş senin? Hasta mı oluyorsun ne?

NİGAR- Yok be annem, iyiyim. Sinan hadi sen yardım et bana, Lale dersini yapsın.